نوزادان متولد ناشده

زمانی که از معماری حرف می زنیم، بیشتر بنا ساختن کالبدی فیزیکی را تجسم می کنیم. چیزی که هر چند بیراه نیست ولی توصیفی ابتر از قصد معماری است. معماری به مثابه خلق یک فضا، با تمام جزییات و پیرامون آن از کالبد گرفته تا روح، در بستر زمان؛ بیش از تنها، برپا ساختن بنایی فیزیکی است. هر چند معماری مدرن و خصوصا معماری شهری کنونی در شکل غالب آن شاید دورترین تصویر از این توصیف است ولی حتما خصوصا دانشجویان معماری در یکی از برای مثال طرح های خویش زمانی به درک این توصیف نزدیک شده اند که چیزی که در حال خلق آن هستند تنها جسمی بی جان از خشت و فولاد نیست. هر چند برپا ساختن طرح های روی کاغذ و تولد هر کدام حال چیزی نزدیک به غریب! است ولی همان طرح های روی کاغذ هم به سان نوزادانی متولد ناشده حسی از کمال را با خود دارند.